Toledo!

Ik zit hier op een stoepje in een buitenwijk van Toledo te wachten tot de fietsenmaker opengaat. Het is nu 16.20 u en dat duurt nog 40 minutos. Dus mooi even tijd om dit blog bij te werken. Toledo dus! Zo'n 75 km ten zuidwesten van Madrid en 155 km onder mijn vorige bestemming, waar ik vorige keer al over schreef, met die foto's van man met helm bij meer. Ik ontdekte dat het dorpje bij die camping de plaats met de langste naam van Spanje is: Gargantilla del Lozoya y Pinilla de Buitrago. Daar ben ik dan maar mooi geweest. Wie van jullie de naam het best kan uitspreken, krijgt van mij bij thuiskomst een fles rioja. Ik zie de geluidsopnamen graag per omgaande post tegemoet.

Ik zat daar in (kortweg) Gargantilla dus op die hele grote camping in de bergen waar ik vrijwel alleen was. Ik had niet alleen een heel kampeerveld met prachtig uitzicht over de toppen voor mij alleen, maar ook het gehele sanitairblok. Dat was én verwarmd én beschikte over vloerverwarming, wat geen overbodige luxe was met die nachtvorst. En dat allemaal voor mij alleen. Ik denk dat de 22 euro's per nacht niet kostendekkend zijn geweest, gezien de huidige energieprijzen. De lucht was er kraakhelder en overdag warmde de zon het weer lekker op. Gisterochtend maakte ik er een mooie wandeling van de camping naar het dorpje-met-de-lange-naam. Ik kwam geen kip tegen, wel veel koeien met gezellig klingelende bellen. Het leken de Alpen wel. En hoog boven mij cirkelden zes vale gieren. Misschien hoopten zij dat deze onbekende wandelaar zonder eten en drinken op pad was gegaan en weldra zou omvallen. Maar dat hadden ze gelukkig verkeerd ingeschat. Ik heb me wel even verdiept in de gieren. De vale gier komt in Spanje het meest voor. Ze zijn meestal in groepen, wat dus klopt met mijn waarnemingen, ik zag ze soms wel met twintig tegelijk. Zij zijn de eerste die zich op het lijk storten, te beginnen met de ingewanden. Ze hebben een kale kop en nek, zodat ze lekker diep kunnen wroeten. Wat zij van het kadaver laten liggen, wordt vervolgens door kleinere soorten rovers verorberd, zoals de aasgier en kraaien. En dan is er nog de lammergier, die ten onrechte zo heet want hij eet helemaal geen lammetjes maar botten. Die neemt hij mee de lucht in en laat ze dan op de rotsen vallen zodat ze breken. Hij kan stukken van wel 20 cm weg slobberen. De spanwijdte van zowel de vale als de lammergier is al snel 2.80 m. Gelukkig heb ik m'n verrekijkertje mee, erg mooi om ze zo te zien zweven op de thermiek. Tijdens een tocht 's middags naar een prachtige veertiende-eeuwse brug over een klaterende bergbeek, ontdekte ik in een boom nog twee aasgieren. Wat bijzonder! En om het wildlife-plaatje compleet te maken, schoten er op de terugweg vlak bij de camping ook nog vier herten voor m’n fiets weg. Ik was zo vol adrenaline van al dat moois dat ik vervolgens de ketting van m’n fiets weer kapot trapte.

Gister om een uur of tien, toen alles weer ontdooid was, vervolgde ik mijn reis richting Toledo. Ik had besloten Madrid te skippen. Wel jammer, maar de campings zijn er zo ver van het centrum dat je de metro moet pakken om er te komen. Te veel gedoe, te druk, ik was net zo lekker relaxed van die bergen. Daarom maar gelijk door naar het veel kleinere Toledo, een stad die ik om z'n temperamentvolle Spaanse naam altijd al eens wilde zien. De weg ernaartoe, zo'n 160 km, was voor de verandering nu eens doodsaai. Geen mooi landschap en veel stedelijk gebied rondom de grote hoofdstad.

In Toledo bracht ik eerst m'n fiets naar een fietsenmaker. In het begin van dit verhaal zat ik dus op dat stoepje te wachten tot de fietsenwinkel weer openging. Imiddels ben ik alweer 'thuis' aanbeland bij m'n camper, mét een nieuwe ketting en een nieuw tandwiel.

Gister en vandaag bezocht ik de stad. Vanaf de camping is het (bij gebrek aan die fiets) 2,5 km lopen naar de toegangspoort tot de stad. Vrijwel de hele oude stad is ommuurd en ligt hoog op een heuvel, met onder zich de rivier de Taag. Die kende ik tot nu toe alleen van Lissabon, nu weet ik dat deze rivier niet ver boven Toledo ontspringt en dus bij Lissabon in de Atlantische Oceaan uitmondt. Waarmee het, in het kader van de feiten en weetjes, met ruim 1000 km de langste rivier van het Iberisch schiereiland is.
Toledo is UNESCO Werelderfgoed en een van de oudste steden van Spanje. Tot in de zestiende eeuw was het de hoofdstad. Gister dwaalde ik 12 km door de prachtige binnenstad, vooral veel steegjes, als ik het woord niet zo'n cliché zou vinden, zou ik het graag pittoresk willen noemen. Ook vandaag liep ik me er weer helemaal suf, maar nu wist ik de weg wat beter. Toledo is ook de stad van de beroemde Spaanse meester El Greco. Zicht op Toledo is zijn bekendste schilderij. Eigenlijk heette deze kunstenaar, afkomstig van Kreta, Domenikos Theotokopoulos. Maar toen hij zich in 1577 in Toledo vestigde, noemden ze hem gewoon El Greco: De Griek. Wel zo makkelijk. Hij woonde en werkte hier lange tijd, heeft een enorm oeuvre en je ziet z'n schilderijen op veel plaatsen terug. Ik bezocht gister het El Greco Museum en vandaag de echt imposante Catédral de Santa Maria de Toledo, waar ook veel van z'n werken hangen (en ook van Goya). Het is bijzonder werk, maar wel een beetje primitief en somber vind ik. En erg religieus. Geef mij dan toch maar ons Rembrandt. Tot zo ver de stof voor het komende proefwerk.

Heb ik al iets over eten geschreven? Nee, hoe is het mogelijk. Gister at ik vies en veel te duur in het campingrestaurant, niet meer doen. Vandaag bij aankomst in de stad om half 12 nam ik eerst een cortado op een terras, mét pan con tomate. Ja gewoon: brood met tomaat. Dan krijg je getoast brood, geplette tomaat met knoflook en daarbij olie en zout. Simpel, maar o zo lekker, ik maak het thuis ook graag. Vanmiddag lunchte ik in de stad in een zaak die propvol zat met locals en toeristen. Een menu van 10 euro, met keuze uit voor-, hoofd- en nagerecht, plus een drankje en brood. Ik nam vooraf paëlla, toen een lokale stoofpot met varkensvlees en als toetje crema catalana. Kijk, das nog eens lekker leuk. Wel eet ik hier veel vaker vlees dan mijn ecologische footprint kan bergen. En dan ook nog al die diesel… dat wordt bomen planten als ik straks weer thuis ben.

Tot slot moet ik natuurlijk nog vertellen dat ik gister hier op de camping in We zijn er bijna belandde. Ik had het al voorspeld. Toen ik m'n bus neerzette viel het me al op dat er heel veel grote Nederlandse campers waren. En ja hoor, ik stond nog niet of daar kwam de buurman. Met een heel verhaal dat ze met een groep van 20 campers al 56 dagen op pad waren door heel Spanje en dat ze er nu echt bijna waren, want over twee dagen sloten ze de reis af in Burgos. Wacht, zei hij, ik pak even de reismap erbij. Dus daar stond ik vervolgens over de campingheg met hem die hele reis door te nemen, het was allemaal prachtig en perfect georganiseerd. Maar gister was een stel plotseling naar huis gemoeten want zijn oude moeder (97) was ineens dood en een paar dagen daarvoor was er ook al een stel vertrokken omdat zij zo'n heimwee had en de kleinkinderen zo miste. En die meneer daar – wijzend op het enige VW-busje tussen al die grote joekels – was vorig jaar weduwnaar geworden en toen had hij dat campertje gekocht en nu was hij maar mooi in z'n eentje mee op deze reis. Ik weet niet of jullie We zijn er bijna wel eens zien, maar het waren gewoon precies dezelfde verhalen als waarmee Martine ons altijd vermaakt. Ik lachte me een kriek. Volgens buurman was er wel een groot verschil met het tv-programma want daar waren er behalve campers ook caravans mee en hier niet. Dat klopte, ik heb helaas geen movers gezien... Even later ontdekte ik de camper van de reisleiding met op de voorruit een groot plakkaat met het programma van deze dag. 's Avonds aten ze met de hele groep – facultatief – in het restaurant, waar ik ook was. Aan m'n eigen tafeltje, voor de duidelijkheid. Het was een enorm gekakel en ze hadden veel pret. Vanmorgen zag ik ze een voor een vertrekken, want ze reizen wel individueel. Buurman kwam nog even gedag zeggen en wierp een schalkse blik in mijn bus. Ik zei dat ik me een beetje aan het oriënteren was op een iets grotere bus, zoiets, en ik wees op een Pössl iets verderop. Nou die kosten ook al gauw 70.000 euro hoor, zei buurman, met een blik van dat kan jij nooit betalen. Ik zei, maar die van jou dan, buurman, wat doet zo'n camper nou eigenlijk? Wil je het echt weten, zei hij? En voordat ik nee kon zeggen vertrouwde hij me fluisterend toe dat hij 168.000 euro had betaald. Maar je had dan wel iets lucht-gestuurds (wát begreep ik niet helemaal). Zo, zei ik, dan gaat er zo weer voor een godsvermogen de weg op met jullie cluppie. Hij zwaaide me lachend gedag. Hij was er bijna. Ik gelukkig nog niet.

Vanuit Nederland hoor ik vervelende berichten over corona. Wat ontzettend stom allemaal weer. Hier merk ik er niks van, behalve dat vrijwel iedereen mondkapjes draagt, ook op straat. Vanmorgen op dat terrasje zaten er naast me zes Spanjaarden met mondmaskers op te praten. Terwijl het virus hier nauwelijks meer is, als ik het goed begrijp. Wel zijn de Spanjaarden dus heel plichtsgetrouw. Misschien is dat het? Niet dat ik dat ook zou willen zijn, als eigenwijze Nederlander, maar in het geval van corona helpt het blijkbaar wel? Ik weet het niet.