Terug naar de kust

Het is zaterdagavond en ik zit me wat te vervelen op een overvolle camping op 25 km van Málaga. Komende maandag, 6 december, als ik terugvlieg naar huis, is het hier Dia de la Constitucíon, ofwel de Dag van de Grondwet. Een belangrijke feestdag, zo blijkt, waar het hele weekend aan wordt vastgeplakt. En woensdag is het ook nog eens Día de la Inmaculada Conceptíon, ofwel het feest van de onbevlekte ontvangenis van Maria, en dat vieren ze hier ook. Katholiek als ze zijn. Het is overal druk én vol, zo ook op de campings. lk kon hier nog net een laatste plekje krijgen toen ik eind van de middag vanuit Granada aankwam. Wel interessant trouwens die feestdag van 6 december, want ze vieren ermee dat in 1978 – toen pas, ik kan het me ook nog herinneren – per referendum een nieuwe grondwet werd aangenomen, waarmee een einde kwam aan bijna 40 jaar dictatuur onder Franco. Toen ik jong was was er discussie of je wel naar Spanje op vakantie kon, want dan steunde je de dictatuur. En zo kort is Spanje dus nog maar een democratie. Maar goed, feestweekend. Ik merkte het gister al toen ik aankwam in Granada, waar ik maar één nacht kon boeken, want vanaf vandaag zat ook daar de camping vol.

Maar eerste even terug naar woensdag, toen ik in de middag vertrok vanuit Cabo de Gato richting La Herredura, 175 km verder zuidwaarts. De snelweg was weer spectaculair, met enorme viaducten hoog boven de kust, afgewisseld met tunnels van soms meer dan twee km lang. Ze kunnen er wat van, die Spanjaarden, van wegen bouwen. Moet natuurlijk ook wel, anders kom je nergens met al die bergen die hier zo ongeveer tot in de zee uitlopen. Ik had al verteld over de plastic kassen bij Cabo de Gato. Ik vond het daar al erg, maar het bleek nog veel erger te kunnen. Werkelijk de hele kuststrook tot aan Motril, zo'n 150 km verderop, was bedekt met kassen. Vanaf de bergen tot aan zee, ieder stukje land dat maar enigszins plat was, bedekt met kassen. En overal even lelijk en vies, met zwerfplastic en rotzooi rondom. Economie oké, maar dat je je landschap zo verschrikkelijk weet te verknallen, daar begrijp ik helemaal niets van. Je moet het echt zien om het te geloven. Maar eigenlijk liever niet. Later las ik dat deze kust ook wel de Costa del Plástico wordt genoemd. Uiteindelijk kwam er een einde aan. En toen werd het ineens weer prachtig groen.

Zo kwam ik aan in de gezellige badplaats La Herradura, waar de camping dicht bleek. Dus zocht ik een plek voor de nacht uit langs de boulevard, waar al een stuk of vijf campers stonden. Mijn buren waren Fransen, met drie kinderen, een jaar op reis. Niet snel na mijn aankomst ging de zon onder. Wat een mooi plaatje, het leek wel Thailand, kijk nou toch zelf. Reisleidster Linda had deze plek voor me uitgezocht omdat het weer vlakbij en natuurgebied was, in dit geval de Acantilados de Maro-Cero Gordo. Acantilados betekent kliffen. Nou, die waren inderdaad indrukwekkend, hoog boven zee uit tornend, met prachtige vergezichten. Ik maakte er een fietstocht waarbij ik mezelf opnieuw overtrof als klimgeit. En over geitjes gesproken, onderweg zag ik wilde Spaanse steenbokken, nooit eerder gezien, hele grappige en nieuwsgierige beestjes, pas als ik heel dichtbij kwam voor een foto schoten ze weg, de rotsen op. Halverwege de fietstocht trakteerde ik mezelf op een lunch aan het strand, prachtig plekje weer, ik moest er wel 1.400 meter zeer steil voor omlaag. Ik dacht steeds: straks moet ik ook weer omhoog. Maar ja, je gaat ook niet halverwege en onverrichterzake terug. Ik nam geen wijn of bier, maar ook zonder dat in de benen moest ik terug toch een paar keer van m'n fiets af. Je moest m'n kuiten eens zien.

Ik had natuurlijk bedacht om niet naar Granada te gaan vanwege de kou. Maar ja, ik was er nu zo dichtbij…. Dus vrijdagochtend tufte ik toch weer die bergen op, een kilometer of 60 omhoog. Weer zo'n spectaculaire weg, hoog langs een gigantisch blauw bergmeer en met ineens de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada in het zicht. En daar was ook ineens de stad. Ik reed gelijk door naar camping Reina Isabel, genoemd naar koningin Isabella van Castillië die samen met haar man Ferdinand van Aragón in 1492 Spanje, na ruim 700 jaar Moorse overheersing, wist te heroveren. De sleutels van de stad Granada werden op 1 januari 1492 door kalief Boabdil aan het katholieke koningspaar Ferdinand en Isabel overhandigd. Je kunt de kennis maar paraat hebben (met dank aan wikipedia)
Camping Isabel dus, ik reed erop, parkeerde m'n bus en sprong hop op de fiets. Spaanse stad nummer zoveel die ik op m'n bicicleta ging verkennen, dat is echt super leuk. Ik voel me er heel vrij en mobiel door. Dit keer was het een km of acht, eerst weer door buitenwijken, dat je denkt, waar gaat dit heen, maar dan toch eindigend in het hart van de stad. Wat wel gek was: ik dook deze dag van de zomerse kust, met z'n palmen en bananenbomen en bijna 20 graden (de kust daar heet ook Costa Tropicana), 60 kilometer hogerop weer de herfst in, met loofbomen in allerlei herfsttinten en handschoenen aan tijdens het fietsen.

In het centrum zette ik m'n fiets aan een boom en ging ik lopen. Eerst bezocht ik de immens grote witte kathedraal, erg mooi, waar ik een kaarsje opstak voor Oes. Heel klein kaarsje, enorme kathedraal, maar toch. In de smalle straatjes rondom zijn overal Arabische (toeristen)winkels, een beetje als in de souks van Marrakesh. Ik kocht kruiden, saffraan (azafrán) en nog wat cadeautjes. Daarna was ik ineens in de studentenwijk, die er heel gezellig uitzag en waar ik zomaar de mooie oude rechtenfaculteit binnenliep, zonder kloppen en niemand hield me tegen. Daar weer vlakbij was een botanische tuin, ook weer helemaal in herfstkleuren. Dat de Moren hier zo lang geweest zijn, zie je overal in terug. In de architectuur en de ornamenten, maar ook in de keuken, met naast de typisch Andalusische gerechten ook bijvoorbeeld couscous en tagines op de kaart. Af en toe waande ik me even in Marokko, ook omdat veel winkels en restaurants gerund lijken te worden door Noord-Afrikanen. Op een terras  in de zon at ik boquerones, had ik daar al over verteld? Ze omschrijven ze op de Engelse kaart als ansjovis, maar het is een andere soort naar ik begrijp. Je eet ze óf in azijn óf gefrituurd. In het laatste geval met huid en haar. Ik kende ze van Portugal waar ze carapaus heten en waar ze dat vertalen met horsmakreel, nou ja, gooi het in m'n pet: ze zijn heerlijk en je ziet ze hier overal op de kaart. Wel las ik ergens dat er actiegroepen zijn die het eten van deze visjes bestrijden omdat ze dreigen uit te sterven. Daar moet ik me misschien nog in verdiepen.

En toen richting het Alhambra, een must als je in Granada bent en dat weet iedereen dus moet je je tickets al lang van tevoren boeken, helemaal als het een feestweekend is. Wat ik natuurlijk niet had gedaan. Maar geeft niet, het is een mooie reden om hier in februari met Linda naar terug te gaan. Ik wil haar graag Granada laten zien. Want wat is dat een mooie en bijzondere stad. Als je naar het Alhambra loopt, loop je langs de rivier. Een heel smal straatje eigenlijk, waar alleen taxi's en kleine bussen (soort Texelhoppers) mogen rijden. Dat past allemaal maar net. Het is ineens alsof je in een dorp terechtkomt, wat ook eigenlijk zo is, want op de heuvel tegenover het Alhambra is de oude Moorse wijk Albayzin. Hele steile straatjes, oude Moorse toegangspoorten, prachtige pleintjes en verschillende uitzichtpunten, miradors. De bekendste is de Mirador de San Nicolás. In het hoogseizoen barst het er denk ik uit z'n voegen, maar nu was het er gezellig druk. Mét live flamencomuziek – Granada is de bakermat van de flamenco – en als achtergrond het Alhambra met erachter de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Werkelijk fabelachtig mooi, zeker met die muziek erbij. Ik kreeg er kippenvel van en tranen van in m'n ogen, echt waar. Na dit overweldigende stadsbezoek fietste ik weer terug naar de camping, waar ik 's avonds, met het kacheltje aan, voor mezelf couscous maakte met de kruiden die ik 's middags kocht. M'n hele bus rook ernaar.
Vanmorgen stapte ik om tien uur weer op de fiets en deed ik het nog eens dunnetjes over. Nu fietste ik helemaal tot bovenaan, naar de mirador, ik kende de weg, in de hoop op nog meer flamenco. En niet voor niets, want er waren drie guitaristas die prachtig speelden. Zie en luister het filmpje. Vooral die man met staart… hoe flamenco wil je het hebben?

Daarna fietste ik nog wat rond, lunchte op een terras met een tajine met vis en had pret om de enorme drukte en om al die Spanjaarden aan wie je kon zien dat ze blij waren dat het dit weekend feest is. Niks corona ook, gewoon iedereen dicht op elkaar gepakt, velen wel met een mondkapje. Om half vier was ik weer bij m'n bus die ik had geparkeerd bij een benzinestation vlakbij de camping. Daarna ben ik dezelfde weg als gister weer terug naar beneden gereden en nog een stukje verder, 130 km in totaal, naar het Valle Niza, het dal van Niza, en de gelijknamige camping. Niks bijzonders, camping aan een drukke strandweg.

Ik verveelde me net, maar nu heb ik toch maar mooi dit verhaal af.

Intussen is het zaterdagavond en ben ik in Torremolinos. Dat ik daar ooit nog zou komen! Het is vlakbij de camperstalling en het vliegveld, vandaar. Maar om nou te zeggen, je moet hier zijn geweest: nee. Er is niks aan. Ik fietste vanmiddag 4 km langs een boulevard met alleen maar appartementencomplexen, toeristenwinkels, Engelse pubs, Hollandse cafés, nou ja, ook best leuke Spaanse strandtenten (chiringuitos heten die hier) en restaurants, waar het overal helemaal vol zat en geen plek meer was voor een man alleen. Uiteindelijk vond ik een tafel in een leuke zaak waar alles heel lang duurde en grote Spaanse gezinnen schaal na schaal na schaal bestelden. Wonderbaarlijk hoeveel die mensen kunnen eten en hoe lang ze kunnen tafelen. Ik at er vissoep en gefrituurde visjes. Lekker en gezellig. Een soort laatste middagmaal. Maar nu ben ik terug op de camping met veel lawaai van de snelweg en zou ik best op een knopje willen drukken om in één keer thuis te zijn… Morgen om tien uur bij de stalling zijn, ik ben er vanmiddag al wezen kijken, even zeker weten dat ie ook echt bestaat. Maar hij bestaat. En daar moet ik morgen dan m'n dierbare bus (met alle spullen) achterlaten waarin ik vier weken geleefd heb. Raar idee. En dan in februari weer terug met Linda, dat is natuurlijk een heel mooi vooruitzicht. Hopen dat corona zich hier gedeisd houdt en we mogen blijven reizen. Anders staat die bus hier maar en zitten wij daar…

Het waren vier prachtige en bijzondere weken! Heel veel gezien, op de kop af 4000 km gereden, af en toe was het wat alleen, maar ik vond het vooral een hele bijzondere ervaring om dit in m'n eentje te doen. En ik vond het leuk om mijn ervaringen op deze manier te delen, hoop dat jullie het met plezier lazen. Het schijnt dat ik er nu een album van kan laten printen. Leuk voor later…

Voor nu: ¡Hasta la tarde y muchas gracias por todo!