Jaja, de Costa Blanca!

Reizen is ook twijfelen. Blijf ik hier of ga ik verder en zo ja, ga ik dan rechtsaf naar die leuke stad of links naar dat mooie natuurgebied? Ik ben natuurlijk de enige die hoeft te beslissen hier en dat is meestal fijn. Maar soms zou ik ook wel samen willen zijn, dat je samen beslist: daar gaan we heen. En dat dat dan een voldongen feit is. En de beste keuze omdat je er samen achter stond. Ik heb nu het gevoel dat ik soms misschien verkeerd kies en iets moois mis. Tegelijk: hoe erg is dat? Kom ik toch gewoon nog eens een keertje terug? Spanje is veel te groot voor mij alleen.

Nu heb ik thuis trouwens wel mijn persoonlijke reisleidster. Linda vindt het heel leuk om gebieden uit te pluizen op google maps en is daar ook goed in, en razendsnel! Dan app ik: Reisleidsterlief? En dan weet zij al hoe laat het is en dat ze weer een bestemming voor me mag zoeken. Binnen vijf minuten komt ze dan met een of ander natuurgebied, want zij houdt meer van natuur dan van stad. De komende dagen heeft ze weer een paar mooie dingen voor me uitgezocht. U gaat er nog van horen. Spoiler: misschien ga ik zelfs wel een modderbad nemen (moet niet gekker worden).

Waar ben ik? In Dénia! Aan de Costa Blanca, jazeker. Altijd gedacht dat Dénia ook zo'n toeristische massabestemming was, maar dat valt erg mee. Ik heb een mooie camping gevonden met de naam Los Pinos, de pijnbomen. Daar stikt het hier inderdaad van. Het is een beetje een oud zooitje hier, maar met sfeer en aardige mensen. Veelal overwinteraars. Maar van een ander soort dan mijn voormalige vrienden van We zijn er bijna. Die zijn keurig, dit is meer type ouwe hippie. Ze staan hier volgens mij allemaal lang en niet voor de eerste keer. Sprak net een Engelse bij het afwassen, ze was hier voor het vierde jaar, waren in september gekomen, wel vervelend dat ze nu door de Brexit nog maar drie maanden achter elkaar het land uit mochten. Iets met visa. Maar ja, na kerst gingen ze toch altijd naar Azië: Thailand, Vietnam Laos.., dus binnenkort even terug naar huis en dan begin januari weer op pad. Wat een leven! Mijn NL-buren hebben een huis in Frankrijk waar ze in de zomer wonen en 's winters gaan ze altijd (nog verder) naar het zuiden. Ze staan voor de 24ste keer op deze camping. Een maand of wat en daarna reizen ze door naar Zuid-Portugal. Gewoon omdat het kan, haha.

Ik reed hier gister naartoe vanuit Valencia. Daar was ik vier nachten, zo lang was ik nog niet op één plek. Was ook een beetje noodgedwongen door de regen. Maandag was ik nog een dag in de stad. Ik fietste tussen de buien door. Eerst naar de enorme Mercat Central, de overdekte markt. Mercat is trouwens Valenciaans dialect, in het Spaans is het mercado. Strand is hier ook platja in plaats van playa. Ik ben effe naar het platja; jaja, de taal. Maar goed, prachtige markt, heel mooi gebouw ook in Art Nouveau-stijl. Bij eens soort kiosk buiten aan het marktgebouw at ik een mini-pannetje paëlla, mini-glaasje witte wijn erbij... ik kan niet achterblijven bij 's lands gewoonten. Daarna slenterde ik wat door de stad, steegje hier, pleintje daar, poortje door… Om half 3 ging ik lunchen, ook weer bij de markt. Dan loop ik eerst een paar keer rond, op zoek naar een zaak met de meeste lokalen. Bekende truc natuurlijk. Ik belandde in een waanzinnig druk tentje met wel zeven oudere meneren die zich het vuur uit de sloffen liepen om alles te bedienen. De meesten waren ouder dan ik, schat ik, wat me deed beseffen dat ik een geluksvogel ben. Of ze waren jonger dan ik maar zagen er oud uit door het harde werken. Ben ik nog steeds een geluksvogel. Ik heb daar echt zitten genieten van de enorme hoeveelheden schalen die er in en uit gingen. Wat een hectiek! Zelf nam ik batatas bravas en sepia à la placha (dol op inktvis). Daarna fietste ik terug. Google maps liet me weer alle uithoeken van de stad zien, fietsen kan zij van maps echt niet (ze is ook niet Nederlands natuurlijk). Dus zo had ik er bijna 35 km op zitten, fietsend en wandelend. Die hele lunch lekker weer verbrand. Het regende de rest van de avond en nacht. Maar gisterochtend, dinsdag, droogde het op en waaiden de wolken noordwaarts, terwijl ik zuidwaarts afreisde.

Zo reed ik met een lekker zonnetje midden door het natuurgebied l'Albufera. Wat was dat een mooie en bijzondere ervaring! Weggetjes midden door het water en de rijstvelden, soms zo smal dat mijn bus er nog net op paste. Door de vele regen stond het water hoog en waren delen van de weg ondergelopen, best spannend. En overal opvliegende vogels om me heen, zelden zag ik er zoveel. En dan kom ik toch van vogeleiland Texel. Ik post er een filmpje van. Als kers op de taart zag ik op het laatst nog een ijsvogeltje, dan kan m'n dag sowieso niet meer stuk.

Daarna kwam ik op een mooie snelweg, achter de kust, hoog door de heuvels. Of bergen? Ik weet nooit waar heuvels eindigen en bergen beginnen. Maar het waren rotsen, dus toch bergen, denk ik. Daar tussendoor heel veel sinaasappelboomgaarden, allemaal vol vruchten. Diepgroen en feloranje in de zon. Iets voor Dénia nam ik de kustweg. Die voerde me langs kilometers appartementencomplexen. Nog geen echte hoogbouw , maar wel lelijk allemaal. Dat je dat hebt geboekt voor twee weken en een beetje moet huilen als je aankomt. Nou ja, heel veel mensen huilen dan niet, die zijn blij dat ze er even uit zijn. Gelukkig maar.

Ik lunchte in het verrassend leuke stadje Dénia. Buiten in de zon, weer een heerlijk menu del dia. Voor-, hoofd- en nagerecht, een biertje, een water en een koffie: 13 euro. En we gaan nog niet naar huis….
Daarna wandelde ik langs de grote haven, met enorme dure jachten, honderden gewone zeilbootjes (zoals jij en ik hebben, zeg maar) én de grote veerboten naar de Baelaren: Ibiza, Mallorca, Menorca en Formentera. Ik heb er geen genomen.

Tot slot belandde ik dus op deze camping, een kleine vier kilometer voorbij Dénia. Het landschap was ineens heel rotsachtig en groen. Mijn campingbuurman vertelde dat dit beschermd gebied is en er geen hoogbouw mag komen. Via een klein weggetje loop je zo naar zee en naar een wandelpad langs de kust. Dat gaat de ene kant naar Dénia, de andere kant eindigt na een paar kilometer op een rots. Zoals ik vanmorgen ontdekte tijdens een rondje hardlopen. Wat dus geen rondje werd maar een streepje, heen en terug. Vannacht regende het weer en nu, het is 12 uur, komt de zon er wat moeizaam doorheen. Het weer is echt een beetje van slag. Het is ook koud, 12 graden misschien. Daarvoor ben ik niet zo ver naar het zuiden gekacheld! Maar het schijnt beter te worden.

En dan ben ik nu weer terug bij m'n twijfel: ga ik toch maar door reizen naar m'n volgende bestemming? Of pak ik m'n mountainbike en fiets ik de berg op naar het Parc Natural de Montgó?

En het werd… de fietstocht. Nou, dat heb ik geweten. De Montgó is 753 meter hoog, dat is toch wel echt een berg heb ik gemerkt. Ik ben er zo'n beetje tegenop gefietst en voelde me net Joop Zoetemelk. Leeft die eigenlijk nog? Van de inspanning kreeg ik ook zo'n hoge kopstem, toen ik weer zat te mopperen op maps. Want ik werd echt weer weggetjes opgestuurd, en maar klimmen, en dan… doodlopend. Dus weer terug afdalen. En het was koud, vooral bergafwaarts in de wind, bezweet van het klimmen. Maar… na een hele lange klim kwam er een enorme beloning in de vorm van prachtige vergezichten én de langste afdaling die ik ooit maakte. Het bleef maar gaan, compleet met haarspeldbochten, en ik maar knijpen in die remmen... geweldig, leuker dan Python. Dus toch weer een mooi avontuur. Nu is het bijna zeven uur en zit ik weer warm te worden in de bus met de kachel aan.