¡Valencia!

Vrijdag reed ik van Toledo in een keer naar Valencia, een kleine 400 km. Dat ging weer zeer voorspoedig, ik verbaas me over het enorme wegennet in Spanje – prima wegen allemaal, met heel veel rotondes ook – en weinig auto's. Dat je denkt: waarom hebben ze dit allemaal aangelegd? Soms rijd ik op een soort klaverblad van wegen die elkaar onder- en bovenlangs kruisen en dan is er in de verste verte geen andere auto te zien.

Vrijdag reed ik ook weer over onmetelijke hoogvlaktes, met afwisselend olijfboom- en wijngaarden. Olie en wijn, daar draait het Spaanse leven om. Vaak is de aarde prachtig rood gekleurd. Daartussen dorpen en steden, vervallen boerderijen, soms van die ouderwetse witte ronde molentjes, naast ook velden met enorme windmolens. Ik begrijp wel waarom die daar staan want toen ik er reed waaide het snoeihard. Op hoogvlaktes is veel wind te vangen. Er stonden ook waarschuwingsborden voor windvlagen. Met die rare hoge bus moet ik m'n stuur dan goed vasthouden. Het is toch een soort vreemd smurfmobiel. Ik reed laatst met ondergaande zon en zag naast me m'n eigen schaduw meehobbelen, net een tekenfilm, ik moest erom lachen. Maar ik moet hem natuurlijk niet belachelijk maken, m'n bus is m'n beste amigo op deze reis: vervoermiddel en huis tegelijk. Op het laatste traject waren er prachtige landhuizen van wijnboeren, bodégas. Soms zie je ze op het etiket van de fles.

Zo bereikte ik Valencia, de Costa del Azahar, Oranjebloesemkust, vanwege de vele sinaasappelbomen. Het ruikt  ineens heel zuid-Europees. Kan er niet de vinger op leggen wat dat precies is, maar mijn neus begrijpt het wel. Dat van die Oranjebloesemkust moest ik trouwens opzoeken, ik vroeg me af of dit al de Costa Blanca was, maar die begint een stukje verderop. Ik zit nu dus aan de Middellandse Zee en heb Spanje in de breedte doorkruist, van het Atlantische Bilbao tot aan het mediterrane Valencia is dat in een rechte lijn 620 km. Met mijn ommetje langs Toledo kwam daar 230 km bij, waarmee de teller voor deze reis nu staat op bijna 3000 km. Gelukkig hou ik van autorijden, helemaal in die bus, ik voel me net een trucker met dat grote stuur.

Ik heb een camping in het nationaal park l'Albufera, dat grenst aan de stad. Ik kende het van de serie El Embarcadero (The Pier) die Linda en ik vorig jaar op Netflix zagen. Mooie serie wel, beetje te dramatisch soms, maar ja Spaans, met in de hoofdrol Alvaro Morte, 'El Profesor' uit La Casa de Papel. Die serie speelt zich dus af in dit bijzondere landschap met het grootste zoetwatermeer van Spanje, afgescheiden van de zee door een duinenrij met dennenbos, en verder overal watertjes, als een soort kwelders. Dat zijn rijstvelden. Rijst voor de paëlla natuurlijk, want in deze regio hebben ze de paëlla zo ongeveer uitgevonden. Het is ook een echt vogelgebied. Ik zag vrijdag al hele troepen kleine witte reigers en prachtige zwarte ibissen opvliegen, fel zwart en wit door elkaar.

Toen ik hier aankwam moest ik even wennen omdat het er allemaal nogal rommelig uitziet, beetje verlopen campings, veel rotzooi in de natuur, tikje armoedig. Heel anders dan wat ik tot nu toe van Spanje zag. Vanaf  camping Coll Vert, vlakbij het dorpje El Saler, is het zo'n 10 km fietsen naar het centrum van Valencia. Vrijdag fietste ik na aankomst juist 10 km de andere kant op, door het natuurgebied, naar het wat vreemde plaatsje El Palmar. Met mooie wolkenpartijen en het bijzondere bijna-avondlicht boven die rijstvelden werd dat nog een memorabel uitstapje. Ik was net voor donker en net iets te laat voor de eerste bui weer binnen.

Fietsen naar de stad, dat stond dus voor zaterdag op het programma. Maar toen regende het bijna de hele dag. Ik had geen zin om heel nat te worden, dus stelde het stadsbezoek uit naar zondag. Eigenlijk wel prima, zo'n dagje gedwongen rust. Wel ben ik om half 1 richting het dorpje El Saler gelopen, waar ik lunchte in restaurant Ca Pepe. Gezellige zaterdagmiddagdrukte. Ik wilde graag paëlla eten, maar helaas bereiden ze dat pas vanaf twee personen. Had ik al ergens gelezen. Pure discriminatie natuurlijk van de alleenreizende medemens, maar de ober wees me erop  dat er ook paëlla zat in het menu van 15,50. Dan is het wel op een bord en niet in zo'n mooie pan, maar oké dan. Vooraf had ik esgaraet, een lokale salade van geroosterde paprika en stokvis, als hoofdgerecht dus paëlla, met kip en groenten, en toe puddin Flan. Dat natuurlijk ter nagedachtenis aan wijlen ons lieve, onschuldige hondje, afkomstig uit Malaga en daarom door ons Flan genoemd. Zijn vacht had dezelfde kleur als de caramelsaus van de pudin. Ik moest 20 euro afrekenen voor het menu plus een klein karafje wijn en twee koffie. Best volk, die Spanjaarden.

Intussen is het zondagavond en heb ik de hele dag doorgebracht in Valencia. Wat een leuke stad is dat! Met aan de ene kant de moderne architectuur van de Ciudad de les Artes y las Sciencias, de Stad van de Kunst en de Wetenschappen, en aan de andere kant het prachtige oude en heel sfeervolle centrum. Heel anders dan de andere steden die ik tot nu toe zag. Veel meer Zuid-Europees, ook door alle mediterrane vegetatie, waaronder heel veel palmen en sinaasappelbomen. En dan heb je nog de Jardim del Turia, de tuinen van Turia, genoemd naar de gelijknamige voormalige rivier die is drooggelegd en waarvan de bedding nu fungeert als een negen kilometer lang park, waar je helemaal doorheen kunt fietsen. Erg bijzonder en ook heel gezellig op deze zondag, want de Valencianen maken er zelf veel gebruik van.
Nu had ik wel reisgezelschap vandaag, van m'n Duitse buurvrouw van de camping. Ze vroeg of ik het leuk vond om samen naar de stad te fietsen. En dan zien we in de stad wel verder, zei ze. Het kwam erop neer dat we de hele dag samen zijn opgetrokken, wat best gezellig was. Maar zij was nogal praterig en daardoor heb ik het gevoel dat ik de helft van al het moois van Valencia gemist heb. Dus ga ik morgen nog een keertje terug. De lunch kwam vandaag ook niet goed uit de verf. Daarom trakteerde ik mezelf vanavond nog eens op een etentje bij Ca Pepe, hier in het dorp. Geweldige zaak is dat. Ik at super lekkere vissoep en gambas al ajillo. Smullen geblazen. En lekker in m'n eentje. Ik was helemaal suf geluld, de hele dag afwisselend Duits en Engels. Ben het niet meer gewend na ruim twee weken met alleen mezelf als gezelschap. Haha, ik word nog een zonderling.