On the road

Daar zit ik, ergens in the middle of nowhere, een km of 60 onder Parijs, 7 km van de Autoroute l'Aquitaine richting Atlantische kust. Op een geheel lege camping, die gelukkig nog wel nét open was (tot aanstaande dimanche, zei de monsieur).
Vanmorgen om kwart over 6 opgestaan en om kwart voor 7 uitgezwaaid door Lin. Dat was toch wel even slikken en een klein snikje wegwerken. Elkaar ruim een maand niet zien! Een hele coronatijd lang vrijwel op elkaars lip gezeten, dan is afscheid voor ruim een maand wel een soort cold turkey. Maar we zien het ook als een mooi relatie-experiment. Dat kunnen wij.
Nou, daar stond ze te zwaaien hoor, met een slaperig gezichtje, in haar zwarte ochtendjas, in een nog donkere, natte Herenstraat. Best zielig. Ik weet zeker dat ze daarna weer rechtsomkeert naar bed is gegaan. En ik die boot op, toch een tikje zenuwachtig, en er ook weer af… en eindelijk on the road, na weken van voorbereiding. Het duurde maar even of de zon brak door. Zonnebril op en daar ging ik! Helemaal relaxed, op naar het nog zonnigere zuiden, met een brede grijns van oor tot oor.

De reis verliep zeer voorspoedig, geen files, niks niet, en die ouwe bus die had er zin in, want reed weer als een zonnetje. Op z'n vier nieuw bandjes. In België ging de telefoon: de makelaar. Had ik zomaar ineens een onverwacht bod op m'n huis, van mensen die een paar weken terug al waren wezen kijken. Na wat over en weer bellen en onderhandelen had ik, nét over de Franse grens, m'n huis verkocht. Helemaal niet op gerekend. Alles nog even onder voorbehoud van financiering, maar dat lijkt goed te komen. Ik had net vorige week nieuwe huurders gevonden tot 1 mei. Daar moeten de kopers nu op wachten. Iedereen tevreden. U kunt zich voorstellen dat ik de rest van de middag très content door het glooiende Franse land zoefde. Bij Parijs was het druk. Maar dat vind ik dan wel leuk. Met de gedachte dat die mensen daar iedere dag in de file staan en ik maar een uurtje. Het hoort bij Parijs. Lekker brutaal voorsorteren, invoegen, een paar keer extra toeteren, een keer ouhlala en merde! roepen: helemaal op z'n Frans. En zo was ik rond vier uur de stad voorbij en vond ik, na 9 uur en 650 km rijden hier dit verlaten camping-oord. Waar, nu ik zit te schrijven, ineens nog twee campers zijn aangeschoven: grote witte.

Kacheltje aan, wijntje erbij, en dan morgen richting Bordeaux. M'n eerste geplande stop op weg naar het voorlopig eindpunt van deze reis: Málaga. Dat is nog 1800 km ver weg…