Over de Spaanse grens

¡Hola! ¿Que tal?
Gister ben ik de Spaanse grens gepasseerd, een verrassend mooie route. Ik vertrok rond 9 uur uit Biarritz en 10 minuten later werd ik ineens overvallen door ontroering: door het prachtige landschap, de strakblauwe luchten én het feit dat ik hier nu gewoon reed, in m'n eentje. Met in gedachten de opmerking van Linda van een paar dagen eerder dat ik twee jaar geleden om deze tijd lag te herstellen van een kankeroperatie (had ik me zelf niet gerealiseerd). Hoe anders is het nu!? Die kanker is er tegelijk mede oorzaak van dat ik m'n leven anders heb ingericht en nu in de gelukkige omstandigheid ben dat ik deze reis kan maken. Met veel dank ook aan Lin natuurlijk, die me eerst op het idee bracht om minder te gaan werken (wat eigenlijk bijna niet meer werken werd). Jij mag geen werkstress meer hebben, zei ze. En een maand geleden vroeg ze me waarom ik niet nu al op reis zou gaan, in plaats van te wachten tot februari, wat eerst mijn plan was. Fijn hoor, een levensgezelLIN (heus, deze bedenk ik nu pas) met zulke goede ideeën. En volledig onbaatzuchtig bovendien. Tot zo ver de dankbetuigingen, het is de Oscaruitreiking niet. Over tot de orde van de dag.

Daar was ik dus gisterochtend ineens in Baskenland, met plotseling als uit het niets de uitlopers van de Pyreneeën in zicht. Een totaal ander landschap! Ik moest nog ontbijten, dus toen ik een bordje centro histórico zag, sloeg ik rechtsaf, het fraaie plaatsje Bidart in. Toevalstreffer en een beste plek voor koffie met een croissant op het lokale dorpsplein in de prille ochtendzon. Je moet in Frankrijk ook op het terras je passe sanitaire – je qr-code – laten zien (waarom sanitaire?). Maar als die oké is, mag je vervolgens wel zonder mondkapje de zaak inlopen. Vous êtes vacciné, monsieur, zei de ober, alsof dat vanzelfsprekend was. Ja, eigenlijk heel logisch, maar bij ons is dat toch niet?

Daarna weer op pad. Volgende stop Saint-Jean-de-Luz. Wat al heel Spaans klinkt, maar nog nét Frankrijk is. Even kijken aan de boulevard, mooi strand, veel ouderen (excusez le mot) die er een ochtendduik namen – het leek wel Paal 9 in de vroege morgen – én er was maandagochtendmarkt, altijd leuk. Zo'n overdekte halles waar het water je in de mond loopt van al het lekkers. Ik beperkte me tot een halve kilo paëlla voor het avondmaal. Want ik had inmiddels al bedacht om de lunch te gaan gebruiken in San Sebastián en dan door te rijden naar een camping in Zarautz (in SanS is geen camping) en dan dus 's avonds 'thuis' te eten. Maar eerst wilde ik nog naar Hondarribia, vlak over de Spaanse grens, al was het alleen al om de naam. O ja, de taal, alles is ineens in het Baskisch, of Euskara, zoals ze het zelf zeggen. Wereldwijd gesproken door zo'n 800.000 mensen, waarvan er 700.000 in Baskenland wonen, het Spaans-Franse grensgebied aan weerskanten van de Pyreneeën. Het is een van de weinige niet-Indo-Europese talen van Europa en dus is er ook geen bal van te verstaan, noch te begrijpen. Maar wel leuk, met veel x-en erin en gekke lettercombinaties. Tot zo ver Harrypedia.

Hondarribia dus, een prachtig havenplaatsje. Als je de roodgeschilderde huizen met bloembakken aan de balkons ziet, waan je je even in Zwitserland. Wat mijn schoonzusje Anja, die er een foto van zag, eraan deed twijfelen of ik de TomTom wel juist had ingesteld. Nee An, dit is typisch Baskisch. Net zo Baskisch als die pintxos, die ik al eerder memoreerde, en waarvan ik weldra op een terrasje zat te smullen: een heerlijke tortilla op een broodje.

En daarna dus naar San Sebastián, of zoals de Basken zeggen: Donostia. Daar was ik al eerder met Oes, al is het 35 jaar geleden, maar er was niet veel veranderd. Behalve dat de elegante badplaats met baai aan zee – eind negentiende eeuw de favoriete zomerbestemming van het Spaanse koningshuis – toen behoorlijk in verval was, een beetje vergane glorie. Maar nu lag de stad er weer als vanouds blinkend bij in de najaarszon. In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond er een artikel over. Daar las ik dat de stad lange tijd onontdekt is geweest voor het toerisme. Dat veranderde pas toen het in 2016 Culturele Hoofdstad van Europa werd. Ja, af en toe lepel ik ook wat droge feiten op, anders gaat het alleen maar over eten.

Ik parkeerde m'n bus iets buiten het centrum en liep over het strand naar de boulevard, La Concha, en vandaar linea recta de oude binnenstad in, op zoek naar… een pintxosbar. Daar zijn er duizend van. Voor wie er nooit geweest is: je moet je voorstellen dat alle bars in al die bars letterlijk vol staan met de mooiste creaties hapjes. Meestal een stukje stokbrood met daarop hoog opgetast allerlei lekkers, vastgeprikt met een houten stokertje. Je wijst er een paar aan, krijgt een bordje, neemt er een drankje bij en zoekt een plek. Binnen of buiten, zittend of staand. Ik bezocht twee bars en at vier pintxos, dronk 1 glas witte wijn en 1 water, want ik moest natuurlijk nog rijden. Daarna struinde ik nog wat door de smalle straatjes van de oude stad, zat even te doezelen op een bankje in de zon en liep vervolgens terug naar de bus, voor het laatste stukje van deze dag, nog een twintig km naar Zarautz. En daar sta ik nu, woensdagochtend, met zicht op zee. Nou ja, sta. Ik zit op m'n bedje met de achterdeuren van de bus open te schrijven aan deze blog, in een heerlijk koesterende ochtendzon. De nacht was weer koud, want helder, maar de zon warmt het dan ook snel weer op. Ik realiseer me dat ik het woord zon misschien te vaak gebruik in dit verhaal, waarvoor mijn excuses.

Vandaag blijf ik hier, beetje uitrusten van al het rijden en reizen en alle stadsbezoeken. Ik sta hier hoog boven zee en ga straks afdalen richting strand. Misschien even zwemmen en een lekkere wandeling maken. En misschien kom ik nog langs een terras voor de lunch…

Inmiddels drie uur en terug op de camping. Maakte een wandeling van 7 km naar beneden naar de stad aan de baai. Prachtige zee met hoge golven, veel surfers ook. Niet gezwommen. Ik dacht ik ga in m'n galza motzak, m'n Baskische korte broek, maar viel geheel uit de toon. Ondanks de zon heeft iedere Bask een winterjas aan, het zijn net Duitsers op Texel. Zodra je uit de zon bent is het twaalf graden, dus onverstandig is het niet. En ik was natuurlijk een gekke Hollander, met die lange witte benen…

Hoe is dat nou, alleen op reis? Ik zal de vraag eens aan mezelf stellen en gelijk ook maar beantwoorden (ik praat ook steeds meer in mezelf). Nou, ik vind het tot nu toe heel leuk! Het is sowieso een avontuur, omdat ik 's morgens niet weet hoe m'n dag gaat lopen en waar 's avonds m'n bedje staat. Dat geeft me een enorm gevoel van vrijheid, helemaal doen waar ik zelf zin in heb, zonder met iemand rekening te hoeven houden (niet dat Linda mij beknot, integendeel, haha, maar zij ervaart nu hetzelfde als ik, zei ze me). Ik voel me tot nu toe helemaal niet eenzaam, wel soms een beetje alleen, vooral in een stad of als ik ergens iets ga eten. Maar dat herinner ik me nog goed van de vorige keren dat ik alleen op reis was, en dat went vanzelf. Warum alleine, was ongeveer het eerste wat m'n nieuwe Deutsche nachbar hier op de camping gister vroeg. Weil meine frau mich weg geschickt hat, zei ik. En hij keek me vol ongeloof aan. En terecht. Buurman is met drie bevriende stellen, allemaal met een identieke grote witte camper. 70.000 euro per stuk, zei hij. Ik zei: je ging naar de camperwinkel en zei: mach mir mal drei, für alle Freunde ein. En toen moest hij lachen, haha.

Tschüss!