Strakblauw maar wel in de kou

Ruim 2.000 km heb ik gereden sinds m'n vertrek vorige week vrijdag van Texel. Ik sta nu op een parkeerplaats in Burgo de Osma, een heel mooi middeleeuws stadje in de regio Castillië en Léon, op zo'n 1050 meter hoogte (frisjes) en 300 km ten zuiden van Bilbao. Nog 180 km zuidelijker en ik ben in Madrid. Hebt u het plaatje? En als ik de camper uitloop, loop ik zo ongeveer de Middeleeuwen in.

Ik heb dus Baskenland verlaten, we spreken weer verstaanbaar Spaans en pinxtos heten nu weer gewoon tapas. Het is half tien in de avond en ik kom zojuist terug van een cafébezoek, waar ik én voetbal keek (Spanje-Zweden, kwalificatie WK) én tapas at: welgeteld 3 croquettes, die dit keer de vorm hadden van heuse bitterballen, en twee grote stukken tortilla (omdat ik de eerste zó lekker vond dat ik er nog 1 wilde). Ook ging ik me enigszins te buiten aan de drank, gewoon omdat het kon, met 1 glas viño blanco wit en 2 glazen rojo. Nou ja, ik vroeg dus om rojo maar dat heet natuurlijk tinto, de aardige sigñora corrigeerde me allervriendelijkst. Toe nam ik nog een café solo, een espresso. Voor dat alles moest ik €12,40 afrekenen. Daar kunnen we op Texel met 5 euro per glas wijn nog een puntje aan zuigen (ik kom ook niet meer terug).

Ik heb deze plek in twee etappes bereikt. Gister reed ik van Bilbao naar Acedo, zo'n 120 mooie kilometers, waar ik op een vrijwel verlaten camping belandde. Althans, er stond één Spaanse camper en verder waren er wat huisjes bezet. Echt einde seizoen. Er was ook een campingrestaurant, waar ik 's avonds gegrilde inktvis at met gebakken batatas met aioli uit een knijpfles. Te midden van nogal luide locals die de eenzame Hollander nauwelijks een blik waardig gunden. Verder was het er kaal en kil en waaide het hard. Maar ik vond het allemaal niet erg want 1. ik kon hier wassen (alles wordt klam), nu heb ik weer een schoon bed en 2. ik moest een eindredactieklus doen, dus kon ik even ongestoord een aantal uren werken (echt waar).

Ik sliep er best lekker, in dat van god verlaten oord, en vanmorgen werd ik wakker met een voorzichtig zonnetje dat boven de bergen uit piepte. Ik vertrok om een uur of tien en reed al snel kilometers lang over kaarsrechte wegen tussen de wijnvelden van de Rioja. De bijna kale wijnranken kleurden nog net prachtig rood. Niet veel later begon ik aan de klim van de Picos de Urbión, een van de hoogste toppen van de bergketen Syteme Ibérico (2228 m). Dat werd een fantastische route langs Grand Canyon-achtige rode rotspartijen waarboven – heel hoog – grote zwermen gieren cirkelden. Af en toe passeerde ik een dorpje, soms stopte ik voor een foto. Over het algemeen is het heel stil op die bergwegen, soms kom ik hele stukken nauwelijks iemand tegen. Wel veel wielrenners trouwens, echte klimgeiten, maar het was ook zondagochtend, dan gaan mannen over de hele wereld fietsen.
Soms met zo'n steile klim zakt m'n bus af naar 40 km, maar hij redt het steeds wel, die ouwe jongen. Dan zit ik een beetje mee te duwen op m'n stoel. Vlak voor de top van die hoge berg dook ik ineens een tunnel in van ik denk wel 3 km lang. Ná die tunnel was er ineens een volstrekt ander landschap én een strakblauwe lucht, die niet meer over is gegaan vandaag. Toen volgde een kilometerslange afdaling door steeds wisselend landschap: kleurrijke herfstbossen met klaterende bergbeken, kale vlaktes, groene dennenbossen, droge omgeploegde winterakkers (waar nu niks groeit dus ik heb geen idee wat ze daar verbouwen). Ergens onderweg in een eenzaam dorpje lunchte ik met albondigas en bacalao. Daarna reed ik dus door naar hier, Ciudad de Burgo de Osma, kortweg Burgo, waarvan ik wist dat er alleen een onbewaakte parking is waar campers voor de nacht worden gedoogd. We staan hier met z'n zessen, waaronder zowaar drie Hollanders, als ik mezelf meetel. Dat betekent wel dat ik hier geen stroom heb en m'n kacheltje niet aan kan. Jammer want het wordt koud, vermoed ik.

Ik ben echt de enige met zo'n oude bus, iedereen rijdt verder in dikke campers. Je ziet ook weinig tot geen VW-busjes, normaal zo populair. Maar voor een lange winterreis is zo'n luxe camper natuurlijk veel comfortabeler. Maar ja, ik vind de onze nou net zo charmant, dat is toch het echte camperen. Die grote witte zjin een soort hotelkamers op wielen. Soms zit er ook nog een aanhanger achter met een klein autootje. Om lokaal boodschappen mee te kunnen doen, denk ik. Hoewel een camper met een vast bed wel fijn zou zijn. Nu moet ik iedere dag m'n bed op- en afbouwen, wat overigens helemaal routine is. Zie je, daar ga ik al. Over een jaar staat er bij ons ook zo'n Carthago Malibu 640 LE voor de deur. Kost wat, maar dan hebbie ook een leuk hebbedingetje op wielen. En het huis is verkocht dus…

Zo, en dat was allemaal gister. Inmiddels ben ik weer 125 km afgezakt en zit ik in de bergen vlakbij het plaatsje Buttrago del Lozoya, op een hele grote camping waar echter ook weer bijna niemand is. Er zijn een paar huisjes bezet, maar ik ben de enige camperaar, dus heb een enorm terrein met zicht op de bergketen voor mezelf. Wel zit ik nu, om vijf uur, al binnen, ook al is er nog zon, maar de wind maakt het koud. We zitten hier op 1100 meter. De reis ernaartoe was weer wonderschoon. En ook weer zo ongelooflijk stil op de wegen. Een paar vrachtwagens, af en toe wat lokaal verkeer, maar dat is het wel. En ik dus, met m'n rode bus. Dat betekent dat als het uitzicht mooi is onderweg, ik ook gewoon heel langzaam kan rijden om op m'n gemak rond te kijken. Vandaag reed ik een deel van de route door rood woestijnachtig landschap, de provincie Segovia. Soms zit je ineens op zo'n plateau, enorm uitgestrekt, een soort dak van de wereld, alleen een beetje lager dan in Nepal. Maar toch: indrukwekkend. En dan gaat het ineens van kaal naar heel bosrijk, weer met duizend herfstkleuren, overal borden langs de weg met waarschuwingen voor overstekend wild. Gister zag ik één hertje. En vandaag weer tientallen gieren.

Ik zit nu op 60 km van Madrid. Maar ik wilde nog even geen stad, genoeg steden gezien, ik heb behoefte aan natuur. Nou, daar ben ik nu door omringd. Vanmiddag heb ik op de fiets een stuwmeer bezocht, hier 7 km vandaan. Erg mooi, wel weer flink klimmen en dalen. Een eenzame fietser was ik. Het gaf me toch weer een geluksgevoel. Dat ik daar gewoon maar ben. Bij het meer was een dorpje en elk dorpje hier heeft een plein, de Plaza Mayor. Daar zat ik op een bankje even op te warmen van het fietsen in de koude bergwind. Niemand op dat hele plein! Alsof een vreemd virus de hele bevolking heeft uitgeroeid. Nou ja, op een gegeven moment schoven er twee oudjes voorbij. ¡Buenas tardes! Uit zichzelf zeggen ze niks, die Spanjolen. Pas als ik groet, groeten ze voorzichtig terug. Zeg je nou, wat een hartelijk volk: nee. Vroeger was dat al. Wat dat betreft verheug ik me nu al op Portugal, in februari. Veel aardiger volk!

O ja, ik moet nog vertellen van de nachtvorst van vannacht in Osma. Vanmorgen een geheel bevroren voorruit. Terwijl ik het toch niet heel koud had gehad. En er was al snel een lekker zonnetje, dus heb gewoon gewacht tot die het ijs deed smelten. Kon ik mooi even naar supermarkt, inslaan. Goed dat ik dat gedaan heb, want het restaurant hier op de camping is dicht. Dus dat wordt zelf koken vanavond. Wel even lekker, zo in m'n eentje. Haha. Nee echt, ik heb behoefte aan even niks.